ตากับตีน

                                           

 

 

                                              ตากับตีน

ตากับตีนอยู่กันมาแสนผาสุข                        จะนั่งลุกยืนเดินเพลินหนักหนา
มาวันหนึ่งตีนทะลึ่งเอ่ยปรัชญา                     ว่าตีนมีคุณต่อตาซะจริง ๆ 
ตีนพาตาไปในที่ต่าง ๆ                                ตาจึงได้เที่ยวชมนางและสรรพสิ่ง
เพราะฉะนั้นดวงตาจึงประวิง                         ว่าตีนนี้เป็นสิ่งควรบูชา
ตาได้ยินตีนคุยโม้ก็หมั่นไส้                           จึงร้องบอกออกไปด้วยโทสา
ว่าที่ตีนไปไหนได้ก็เพราะตา                          ดูมรรคาเศษแก้วหนามไม่ตำตีน
เพราะฉะนั้นตาจึงสำคัญกว่า                          ขอตีนอย่าได้มาคิดดูหมิ่น
สรุปแล้วตามีค่าสูงกว่าตีน                             ทั่วธานินตีนไปได้ก็เพราะตา
ตีนได้ฟังก็คลั่งแค้นแสนจะโกรธ                    ก็พิโรธกระโดดไปใกล้หน้าผา
เพราะอวดดีคุยเบ่งเก่งกว่าตา                        ดวงชีวาจะดับไปไม่รู้เลย
ตาเห็นตีนทำเก่งเร่งกระโดด                         ก็พิโรธแกล้งระงับหลับตาเฉย
ตีนพาตาถลาล้มทั้งก้มเงย                            ตกแล้วเหวยตายห่าทั้งตาตีน