นิทานกาพย์กลอน บาตรดินกับบาตรเหล็ก

เรื่อง บาตรดินกับบาตรเหล็ก


มีบาตรดิน หนึ่งใบ จิตใฝ่สูง
ความอยากจูง ลืมกายา น่าสงสาร
คบบาตรเหล็ก เป็นมิตรมาไม่ช้านาน
สองสมาน สามัคคี สุดปรีดา
ณ วันวาร กาลหนึ่ง จึงบาตรเหล็ก
ชวนเพื่อนเล็ก ด้วยมุ่งมาด ปรารถนา
จะท่องเที่ยว ทุกแคว้น แดนพารา
เพื่อเปิดตา เปิดหู ดูธรรมเนียม
ในต่างด้าว แดนดิน ถิ่นประเทศ
ได้ยินเจตน์ บาตรดินฟัง ยังอายเหนียม
จึงตอบความ ตามภาษา อุราเกรียม
ข้าจำเจียม กายา ไม่กล้าไป
ด้วยตัวเรา เป็นดิน ใช่หินเพชร
ไม่แข็งเด็ด ยามมีกรรม ทำไฉน
คงจะม้วย ชีพพลัน หวั่นฤทัย
ฉันกันภัย เองไม่ได้ ใช่อวดดี
บาตรเหล็กยิน ผินตอบ ปลอบดวงจิต
อย่างควรคิด นอกทาง ห่างวิถี
ข้ารักเจ้า เท่าเทียบ เปรียบชีวี
ตัวเรานี้ จะมิให้ใครมาพาน
จะป้องกัน อันตราย ทั้งหลายแหล่
จิตเผื่อแผ่ ร่วมรัก ใครสมาน
มวลอมิตร จะทำลาย ให้วายปราณ
ขอเชิญท่าน มาสนุก สุขฤทัย
ทั้งสองเกลอ กอดคอ พนอรัก
ทั้งสอง ภักดีจิต พิสมัย
ทั้งสองกาย กระแทกกัน มิทันไกล
ดินประลัย ด้วยเหล็กฟาด จนบาตรแบน
บาตรดินแหลก ย่อยยับ อัปยศ
ชีพก็ปลด ลงดิ้น สิ้นขาแขน
ใครเดินผ่าน มาพอรู้ ก็ดูแคลน
ช่างเสียแผน จิตใฝ่สูง จูงลงตาย
เราเกิดมา ต่ำศักดิ์ อย่ามักใหญ่
จะเป็นภัย แก่ตัว เพราะมัวหมาย
ว่าคบเพื่อน สูงได้ ต้องไว้ลาย
กลัวความอาย ต้องควักทรัพย์ นับกว่าพัน
กระเป๋าเบา จะให้เท่า กระเป๋าหนัก
เกรงเสื่อมศักดิ์ รักสง่า จนน่าขัน
เห็นเขาขึ้น คานหาม ตามประชัน
เอามือดัน ก้นให้สูง จรุงเอย..
บาตรดินกับบาตรเหล็ก