ภัทเทกรัตตคาถา

ภัทเทกรัตตคาถา

 

(หันทะมะยัง ภัทเทกะรัตตะคาถาโย ภะณา มะ เส)
อะตีตัง นานวาคะเมยยะ นัปปะฏิกังเข อะนาคะตัง
บุคคลไม่ควรตามคิดถึงสิ่งที่ล่วงไปแล้วด้วยอาลัย;
และไม่พะวงถึงสิ่งที่ยังมาไม่ถึง
ยะทะตีตัมปะหีนันตัง อัปปัตตัญจะ อะนาคะตัง
สิ่งเป็นอดีตก็ละไปแล้ว; สิ่งเป็นอนาคตก็ยังไม่มา
ปัจจุปปันนัญจะ โย ธัมมัง ตัตถะ ตัตถะ วิปัสสะติ
อะสังหิรัง อะสังกุปปัง ตังวิทธา มะนุพรูหะเย
ผู้ใดเห็นธรรมที่เกิดขึ้นเฉพาะหน้าในที่นั้น ๆ อย่างแจ่มแจ้ง;
ไม่ง่อนแง่นคลอนแคลน; เขาควรพอกพูนอาการเช่นนั้นไว้
อัชเชวะ กิจจะมาตัปปัง โก ชัญญา มะระณัง สุเว
ความเพียรเป็นกิจที่ต้องทำวันนี้; ใครจะรู้ความตายแม้พรุ่งนี้
นะหิโน สังคะรันเตนะ มะหาเสเนนะ มัจจุนา
เพราะการผลัดเพี้ยนต่อมัจจุราชซึ่งมีเสนามาก ย่อมไม่มีสำหรับเรา
เอวังวิหาริมาตาปิง อะโหรัตตะมะตันทิตัง
ตัง เว ภัทเทกะรัตโตติ สันโต อาจิกขะเต มุนิ,
มุนีผู้สงบย่อมกล่าวเรียกผู้มีความเพียรอยู่เช่นนั้น;
ไม่เกียจคร้านทั้งกลางวันกลางคืนว่า;
"ผู้เป็นอยู่แม้เพียงราตรีเดียวก็น่าชม"